تنیس البو یا آرنج تنیس بازان | تشخیص و درمان

بیماری آرنج تنیس بازان (Lateral Epicondylitis)

آرنج تنیس بازان یا اپی کندیلیت جانبی یک بیماری دردناک آرنج است که در اثر استفاده بیش از حد از آرنج ایجاد می شود. جای تعجب نیست که بازی تنیس یا سایر ورزش های راکتی می تواند باعث این عارضه شود. با این حال، چندین ورزش و فعالیت دیگر نیز می تواند شما را در معرض خطر این عارضه قرار دهد.

Tennis Elbow شامل انحطاط (ساییدگی) یا در برخی موارد، ریز پارگی تاندون هایی است که در قسمت بیرونی آرنج به عضلات ساعد می پیوندند. ماهیچه ها و تاندون های ساعد در اثر استفاده بیش از حد آسیب می بینند، تکرار حرکات یکسان و مکرر که منجر به درد و حساسیت در قسمت بیرونی آرنج می شود. گزینه های درمانی زیادی برای آرنج تنیس بازان وجود دارد. در بیشتر موارد، درمان شامل یک رویکرد تیمی است. متخصص ارتوپد، فیزیوتراپیست ها یا کاردرمانگران و در برخی موارد جراحان برای ارائه موثرترین مراقبت با یکدیگر همکاری می کنند.

آناتومی آرنج

مفصل آرنج مفصلی است که از سه استخوان تشکیل شده است:

• استخوان بازو (استخوان بازو)
• رادیوس و اولنا (دو استخوان در ساعد)
• برجستگی های استخوانی (برجستگی) در کناره های آرنج و پایین استخوان بازو به نام اپیکوندیل وجود دارد، جایی که چندین ماهیچه ساعد مسیر خود را آغاز می کنند. برجستگی استخوانی در خارج (سمت جانبی) آرنج را اپیکوندیل جانبی می نامند.

ماهیچه ها، رباط ها و تاندون ها مفصل آرنج را کنار هم نگه می دارند. تنیس البو یا آرنج تنیس بازان، ماهیچه ها و تاندون های ساعد را درگیر می کند که مسئول حرکت مچ دست و انگشتان شما هستند. تاندون های ساعد، که اغلب به آنها اکستانسور می گویند. ماهیچه ها را به استخوان متصل می کنند. تاندونی که معمولاً در آرنج تنیس بازان درگیر است، Extensor Carpi radialis brevis (ECRB) نامیده می شود که عضله ساعد ECRB را به اپیکوندیل جانبی متصل می کند.

علت آرنج تنیس بازان

استفاده زیاد

آرنج تنیس بازان اغلب به دلیل آسیب به یک عضله خاص ساعد (ECRB) است. عضله ECRB به تثبیت مچ دست در زمانی که آرنج صاف است کمک می کند. به عنوان مثال، این اتفاق در حین بازی تنیس روی زمین رخ می دهد. هنگامی که عضله ECRB در اثر استفاده بیش از حد ضعیف می شود، پارگی های میکروسکوپی در تاندون ECRB ایجاد می شود، جایی که به اپیکوندیل جانبی متصل می شود. این منجر به درد مستقیماً در قسمت خارجی (جانبی) آرنج می شود.

ECRB همچنین ممکن است به دلیل موقعیت خود در معرض خطر بیشتری برای آسیب باشد. با خم شدن و راست شدن آرنج، عضله به برجستگی های استخوانی ساییده می شود که می تواند به مرور زمان باعث ساییدگی و پارگی تدریجی عضله شود.

فعالیت ها

ورزشکاران تنها افرادی نیستند که به آرنج تنیس بازان مبتلا می شوند. بسیاری از افراد مبتلا به آرنج تنیس بازان در کار یا فعالیت های تفریحی شرکت می کنند که نیاز به استفاده مکرر و شدید از ماهیچه ساعد یا اکستنشن مکرر مچ دست و دست دارد. نقاشان، لوله کش ها و نجاران به ویژه در معرض ابتلا به آرنج تنیس بازان هستند. مطالعات نشان داده است که کارگران اتومبیل، آشپزها و حتی قصابان بیشتر از بقیه مردم به آرنج تنیس بازان مبتلا می شوند. تصور می شود که تکرار و وزنه برداری مورد نیاز در این مشاغل منجر به آسیب می شود.

سن

اکثر افرادی که به آرنج تنیس بازان مبتلا می شوند بین 30 تا 50 سال سن دارند، اگرچه هر کسی در صورت داشتن عوامل خطر می تواند به آرنج تنیس بازان مبتلا شود. در ورزش‌های راکتی مانند تنیس، تکنیک نادرست ضربه زدن و تجهیزات نامناسب ممکن است از عوامل خطر باشند.

دلایل ناشناخته

اپی کندیلیت جانبی می تواند بدون هیچ گونه آسیب مکرر تشخیص داده شده رخ دهد. این پدیده ایدیوپاتیک یا با علت ناشناخته نامیده می شود.

علائم آرنج تنیس بازان

علائم آرنج تنیس بازان به تدریج ایجاد می شود. در بیشتر موارد، درد به صورت خفیف شروع می شود و به آرامی طی هفته ها و ماه ها بدتر می شود. معمولاً هیچ آسیب خاصی با شروع علائم وجود ندارد. علائم و نشانه های رایج آرنج تنیس بازان عبارتند از:

• درد یا سوزش در قسمت بیرونی آرنج شما
• قدرت گرفتن ضعیف
• گاهی اوقات، درد در شب

علائم اغلب با فعالیت ساعد، مانند نگه داشتن راکت، چرخاندن آچار، یا تکان دادن دست بدتر می شود. بازوی غالب شما اغلب تحت تأثیر قرار می گیرد. با این حال، هر دو بازو می تواند تحت تاثیر قرار گیرد.

تشخیص تنیس البو

پزشک عوامل بسیاری را در تشخیص بیماری در نظر می گیرد، از جمله:

• علائم شما چگونه ایجاد شد
• هر گونه عامل خطر شغلی
• مشارکت در ورزش های تفریحی

پزشک در مورد اینکه کدام فعالیت‌ها باعث ایجاد علائم می‌شوند و در کجای بازوی شما علائم ایجاد می‌شوند، با شما صحبت خواهد کرد. اگر تا به حال به آرنج خود آسیب رسانده اید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. اگر سابقه آرتریت روماتوئید یا بیماری عصبی دارید، به پزشک خود اطلاع دهید.

نحوه معاینه عارضه آرنج تنیس بازان:

پزشک فشار ملایمی به اپی کندیل جانبی وارد می کند و درد و حساسیت را بررسی می کند. آنها همچنین از انواع آزمایشات برای تعیین دقیق تشخیص استفاده خواهند کرد. برای مثال، پزشک ممکن است از شما بخواهد که سعی کنید مچ دست و انگشتان خود را در برابر مقاومت با بازوی کاملاً صاف، صاف کنید تا ببیند آیا این باعث درد می شود یا خیر. اگر آزمایش ها مثبت باشد، به پزشک شما می گوید که آن تاندون ها ممکن است سالم نباشند.

تست های لازم برای آرنج تنیس بازان

پزشک ممکن است آزمایش‌های اضافی را برای رد سایر علل درد آرنج توصیه کند.

• اشعه ایکس. اشعه ایکس تصاویر واضحی از ساختارهای متراکم مانند استخوان ارائه می دهد. آنها ممکن است برای رد آرتروز آرنج مصرف شوند.
• اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). اسکن MRI تصاویری از بافت های نرم بدن از جمله ماهیچه ها و تاندون ها ارائه می دهد. اسکن MRI ممکن است برای تعیین میزان آسیب در تاندون یا رد سایر صدمات تجویز شود. اگر پزشک فکر می کند علائم شما ممکن است مربوط به مشکل گردن باشد، ممکن است اسکن MRI از گردن را تجویز کند تا ببیند آیا فتق دیسک یا تغییرات آرتروز در گردن شما وجود دارد یا خیر. هر دوی این شرایط می توانند باعث درد بازو شوند.
• الکترومیوگرافی (EMG). پزشک شما ممکن است برای رد کردن فشردگی عصب، EMG را تجویز کند. بسیاری از اعصاب در اطراف آرنج حرکت می کنند و علائم فشردگی عصب در آرنج مشابه علائم آرنج تنیس بازان است.

درمان آرنج تنیس بازان

درمان غیر جراحی تنیس البو

تقریباً 80 تا 95 درصد بیماران با درمان غیر جراحی بهبود خواهند یافت.

• استراحت: اولین قدم برای بهبودی این است که به بازوی خود استراحت کافی بدهید. این بدان معنی است که شما مجبور خواهید بود شرکت در ورزش، فعالیت های سنگین کاری و سایر فعالیت هایی که باعث علائم دردناک می شوند را برای چند هفته متوقف یا کاهش دهید.
• داروها: استامینوفن یا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، ممکن است برای کمک به کاهش درد و تورم مصرف شود.
• فیزیوتراپی یا کاردرمانی: تمرینات خاص برای تقویت عضلات ساعد مفید است. درمانگر شما همچنین ممکن است اولتراسوند، ماساژ یخ یا تکنیک‌های تحریک عضلانی را برای بهبود بهبودی عضلات انجام دهد.
• استفاده از بریس و آرنج بند: استفاده از یک بریس در مرکز پشت ساعد نیز ممکن است به تسکین علائم آرنج تنیس بازان کمک کند. این می تواند علائم را با استراحت دادن به عضلات و تاندون ها کاهش دهد.
• تزریق آرنج: استروئیدها، مانند کورتیزون، داروهای ضد التهابی بسیار موثری هستند. پزشک شما ممکن است تصمیم بگیرد که ناحیه دردناک اطراف اپی کندیل جانبی شما را با یک استروئید برای تسکین علائم شما تزریق کند. با این حال، برای اپی کندیلیت جانبی باید از تزریق استروئید بسیار کم استفاده شود، زیرا استفاده بیش از حد می تواند اپی کندیل جانبی (که جایی است که تاندون ECRB در آرنج می چسبد) را در طول زمان ضعیف کند.
• تزیرق پی آر پی آرنج: یک درمان بیولوژیکی است که برای بهبود محیط زیستی بافت طراحی شده است. این شامل گرفتن نمونه کوچکی از خون از بازو و سانتریفیوژ کردن آن (چرخش آن) برای به دست آوردن پلاکت ها از محلول است. پلاکت ها به دلیل غلظت بالای فاکتورهای رشد شناخته شده اند که می توانند به ناحیه آسیب دیده تزریق شوند. در حالی که برخی از مطالعات در مورد اثربخشی PRP بی نتیجه بوده اند، برخی دیگر نتایج امیدوارکننده ای را نشان داده اند.
• درمان با امواج شوک برون بدنی: امواج شوک درمانی امواج صوتی را به آرنج می فرستد. این امواج صوتی باعث ایجاد میکروتروما می شود که فرآیندهای طبیعی بهبودی بدن را ارتقا می دهد. درمان با امواج شوک توسط بسیاری از پزشکان تجربی در نظر گرفته می شود، اما برخی منابع نشان می دهند که می تواند موثر باشد.
• بررسی تجهیزات: اگر در ورزش راکت شرکت می کنید، ممکن است پزشک شما را تشویق کند که تجهیزات خود را از نظر تناسب مناسب بررسی کنید. راکت‌های سفت‌تر و راکت‌های شل‌تر اغلب می‌توانند فشار وارده بر ساعد را کاهش دهند، به این معنی که عضلات ساعد مجبور نیستند به سختی کار کنند. اگر از یک راکت بزرگ استفاده می کنید، تغییر سر کوچکتر ممکن است به جلوگیری از عود علائم کمک کند.

درمان جراحی Tennis Elbow

اگر علائم شما پس از 6 تا 12 ماه از درمان های غیرجراحی پاسخ نداد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. اکثر روش های جراحی برای آرنج تنیس بازان شامل برداشتن تاندون بیمار و اتصال مجدد تاندون سالم به استخوان است. بهترین روش جراحی برای شما به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله:

• دامنه آسیب شما
• سلامت عمومی شما
• نیازهای شخصی شما

در مورد گزینه ها با پزشک خود صحبت کنید. در مورد نتایجی که پزشک به دست آورده و خطرات مربوط به هر روش صحبت کنید.

• جراحی باز: رایج ترین روش برای ترمیم آرنج تنیس بازان جراحی باز است. این شامل ایجاد یک برش در قسمت خارجی (جنبه جانبی) آرنج است. این روش معمولاً به صورت سرپایی انجام می شود، به این معنی که شما در همان روز جراحی از بیمارستان به خانه می روید.
• جراحی آرتروسکوپی: آرنج تنیس بازان را می توان با استفاده از ابزارهای مینیاتوری و برش های کوچک نیز درمان کرد. مانند جراحی باز، این یک روش یک روزه یا سرپایی است.

خطرات جراحی مانند هر جراحی دیگری، جراحی آرنج تنیس بازان نیز خطراتی دارد. رایج ترین مواردی که باید در نظر گرفت عبارتند از:

• عفونت
• آسیب عصبی و عروق خونی
• توانبخشی طولانی مدت احتمالی
• از دست دادن قدرت
• از دست دادن انعطاف پذیری
• نیاز به جراحی بیشتر

توانبخشی: پس از جراحی، بازوی شما ممکن است به طور موقت با یک آتل بی حرکت شود (در یک موقعیت نگه داشته شود). حدود 1 هفته بعد بخیه ها و آتل برداشته می شود. پس از برداشتن آتل، تمرینات کششی آرنج و بازیابی انعطاف پذیری را آغاز خواهید کرد. تمرینات تقویتی سبک و تدریجی حدود 2 ماه پس از جراحی شروع می شود.

پزشک به شما خواهد گفت که چه زمانی می توانید به فعالیت ورزشی بازگردید. این زمان معمولاً 4 تا 6 ماه پس از جراحی است. جراحی آرنج تنیس بازان در 80 تا 90 درصد بیماران موفقیت آمیز تلقی می شود. با این حال، تجربه از دست دادن قدرت غیر معمول نیست.