سندرم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال چیست؟

سندرم تونل کارپال یک بیماری شایع است که باعث بی حسی، سوزن سوزن شدن و درد در دست و ساعد می شود. این عارضه زمانی رخ می‌دهد که یکی از اعصاب اصلی دست – عصب میانی – در حین حرکت در مچ تحت فشار یا فشرده شدن قرار می‌گیرد. در اکثر بیماران، سندرم تونل کارپال با گذشت زمان بدتر می شود. اگر برای مدت طولانی درمان نشود، می تواند منجر به اختلال عملکرد دائمی دست، از جمله از دست دادن حس در انگشتان و ضعف شود. به همین دلیل، تشخیص و درمان سریع سندرم تونل کارپال مهم است.

علائم اولیه اغلب با اقدامات ساده ای مانند:

• استفاده از آتل مچ دست هنگام خواب
• تمریناتی برای تحرک اعصاب
• اجتناب از فعالیت های خاصی که علائم شما را تشدید می کند.
• تزریق استروئید به داخل تونل کارپال

با این حال، اگر فشار روی عصب مدیان ادامه یابد، می‌تواند منجر به آسیب عصبی و بدتر شدن علائم شود. برای جلوگیری از آسیب دائمی، جراحی برای برداشتن فشار از عصب مدیان ممکن است برای برخی از بیماران توصیه شود.

آناتومی

تونل کارپال یک گذرگاه باریک در مچ دست است که حدود یک اینچ عرض دارد. کف و کناره های تونل توسط استخوان های کوچک مچ دست به نام استخوان های کارپ تشکیل شده است. سقف تونل یک نوار قوی از بافت همبند به نام رباط کارپال عرضی است. از آنجایی که این مرزها بسیار سفت و سخت هستند، تونل کارپال ظرفیت کمی برای کشش یا افزایش اندازه دارد.

عصب مدیان یکی از اعصاب اصلی دست است. به عنوان گروهی از ریشه های عصبی در گردن منشأ می گیرد. سپس این ریشه ها به هم می رسند و یک عصب واحد را در بازو تشکیل می دهند. عصب میانی به سمت پایین بازو، در سراسر آرنج و به داخل ساعد حرکت می کند، سپس از طریق تونل کارپال در مچ دست و در مسیر رسیدن به دست و انگشتان عبور می کند. در طول مسیر به چندین عصب کوچکتر جدا می شود، به ویژه هنگامی که به کف دست می رسد. این اعصاب اجازه می دهد تا در انگشت شست، انگشت اشاره، انگشت میانی و نیمی از انگشت حلقه (سمت شست) احساس شود.

عصب مدین نیز عضلات اطراف قاعده شست را کنترل می کند. 9 تاندون که انگشتان دست و شست را خم می کنند نیز با عصب از طریق تونل کارپال عبور می کنند. به این تاندون ها تاندون های فلکسور می گویند زیرا انگشتان و شست را خم می کنند.

سندرم تونل کارپال زمانی اتفاق می‌افتد که تونل باریک می‌شود یا بافت اطراف تاندون‌های فلکسور (معروف به سینوویوم) متورم می‌شود و به عصب میانی فشار وارد می‌کند و جریان خون آن را کاهش می‌دهد. این فشار غیر طبیعی روی عصب می تواند منجر به بی حسی، گزگز، درد و ضعف در دست شود.

علت سندرم تونل کارپال

بیشتر موارد سندرم تونل کارپال توسط ترکیبی از عوامل ایجاد می شود. مطالعات نشان می دهد که زنان و افراد مسن بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.

سایر عوامل خطر برای سندرم تونل کارپال عبارتند از:

• وراثت این احتمالاً یک عامل مهم است. تونل کارپال ممکن است به طور طبیعی در برخی افراد کوچکتر باشد، یا ممکن است تفاوت های آناتومیکی وجود داشته باشد که میزان فضای عصب را تغییر می دهد و این ویژگی ها می توانند در خانواده ها وجود داشته باشند.
• استفاده مکرر از دست تکرار حرکات یا فعالیت های مشابه دست و مچ دست در مدت زمان طولانی ممکن است تاندون های مچ دست را تشدید کند و باعث تورم شود که به عصب فشار وارد می کند.
• وضعیت دست و مچ. انجام فعالیت هایی که شامل خم شدن شدید یا باز شدن دست و مچ برای مدت طولانی است، می تواند فشار روی عصب را افزایش دهد.
• بارداری. تغییرات هورمونی در دوران بارداری می تواند باعث تورم شود که منجر به فشار روی عصب می شود.
• شرایط سلامتی. دیابت، آرتریت روماتوئید و عدم تعادل غده تیروئید شرایطی هستند که با سندرم تونل کارپ مرتبط هستند.

علائم سندرم Carpal Tunnel

علائم سندرم تونل کارپال ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بی حسی، سوزن سوزن شدن، سوزش و درد (عمدتاً در انگشتان شست و سبابه، وسط و انگشت حلقه). این اغلب افراد را در شب بیدار می کند.
• احساسات گاه به گاه شوک مانند که به انگشتان شست و اشاره، وسط و انگشت حلقه می تابند.
• درد یا سوزن سوزن شدن که ممکن است از ساعد به سمت شانه حرکت کند.
• ضعف و کلافگی در دست، این ممکن است انجام حرکات ظریف مانند بستن دکمه های لباس را دشوار کند.
• انداختن اشیا، به دلیل ضعف، بی حسی، یا از دست دادن حس عمقی (آگاهی از جایی که دست شما در فضا قرار دارد).

در بیشتر موارد، علائم سندرم تونل کارپال به تدریج و بدون آسیب خاصی شروع می شود. بسیاری از بیماران متوجه می شوند که علائم آنها در ابتدا می آید و از بین می رود. با این حال، با بدتر شدن وضعیت، علائم ممکن است بیشتر رخ دهند یا ممکن است برای مدت طولانی‌تری ادامه داشته باشند.

علائم شبانه بسیار رایج است. از آنجایی که بسیاری از افراد با مچ های خم شده می خوابند، علائم ممکن است شما را از خواب بیدار کند. در طول روز، علائم اغلب هنگام نگه داشتن چیزی برای مدت طولانی با مچ خم به جلو یا عقب، مانند هنگام استفاده از تلفن، رانندگی یا خواندن کتاب، رخ می دهد. بسیاری از بیماران متوجه می شوند که حرکت یا تکان دادن دست ها به تسکین علائم آنها کمک می کند.

تشخیص بیماری

معاینه جسمی

در طول ارزیابی شما، پزشک در مورد سلامت عمومی و سابقه پزشکی شما با شما صحبت می کند و در مورد علائم شما می پرسد. آنها دست و مچ شما را به دقت معاینه می کنند و تعدادی آزمایش فیزیکی انجام می دهند. در طی این آزمایشات، پزشک ممکن است:

• عصب میانی را در سمت کف مچ دست و دست خود فشار دهید یا به آن ضربه بزنید تا ببینید آیا باعث ایجاد گزگز در انگشتان شما می شود (علامت تینل).
• برای تست بی حسی یا سوزن سوزن شدن دست، مچ دست خود را خم کنید و در حالت خمیده نگه دارید.
• حساسیت را در نوک انگشتان و دستان خود با لمس ملایم آنها با ابزار مخصوص در حالی که چشمان شما بسته است، آزمایش کنید.
• ضعف در عضلات اطراف پایه شست خود را بررسی کنید.
• به دنبال آتروفی در عضلات اطراف پایه شست خود باشید. در موارد شدید، این ماهیچه ها ممکن است به وضوح کوچکتر شوند.

در بسیاری از موارد، سندرم تونل کارپال را می توان با گرفتن سابقه پزشکی و انجام معاینه فیزیکی تشخیص داد و نیازی به آزمایش بیشتری نیست.

تست

در برخی موارد، به آزمایشات دیگری نیاز خواهید داشت.

تست های الکترودیاگنوستیک: پزشک ممکن است آزمایش الکترودیاگنوستیک اعصاب شما را برای اندازه گیری میزان عملکرد عصب میانی شما و کمک به تعیین اینکه آیا فشار بیش از حد روی عصب وجود دارد یا خیر، تجویز کند. این آزمایشات همچنین به پزشک شما کمک می کند تا تشخیص دهد:

• شدت سندرم تونل کارپ شما
• اینکه آیا عصب در مکان های دیگر فشرده شده است یا خیر
• آیا سایر اعصاب تحت تأثیر قرار می گیرند
• این که آیا شما یک بیماری پزشکی (به عنوان مثال، نوروپاتی) دارید که علاوه بر سندرم تونل کارپال بر اعصاب شما تأثیر می گذارد.

آزمایشات الکترودیاگنوسیک ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مطالعات هدایت عصبی (NCS): این تست‌ها سیگنال‌هایی را که در اعصاب دست و بازوی شما حرکت می‌کنند اندازه‌گیری می‌کنند و می‌توانند تشخیص دهند که یک عصب سیگنال‌های خود را به طور موثر هدایت نمی‌کند. مطالعات هدایت عصبی می تواند به پزشک شما کمک کند تا تشخیص دهد مشکل شما چقدر است و به راهنمایی درمان کمک کند.
• الکترومیوگرافی (EMG): EMG فعالیت الکتریکی عضلات را اندازه گیری می کند. نتایج EMG می تواند نشان دهد که آیا شما آسیب عصبی یا عضلانی دارید یا خیر.

سونوگرافی: سونوگرافی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای کمک به ایجاد تصاویری از استخوان و بافت استفاده می کند. پزشک ممکن است سونوگرافی از مچ دست را برای ارزیابی عصب میانی از نظر علائم فشرده شدن توصیه کند.

اشعه ایکس: اشعه ایکس تصاویری از ساختارهای متراکم مانند استخوان ارائه می دهد. اگر محدودیت حرکت مچ دست یا درد مچ دست دارید، پزشک ممکن است برای رد سایر علل علائم شما، مانند آرتریت، آسیب رباط یا شکستگی، عکس‌برداری با اشعه ایکس را تجویز کند.

اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): اسکن ام آر آی تصاویر بهتری از بافت های نرم بدن نسبت به اشعه ایکس ارائه می دهد. پزشک شما ممکن است برای کمک به تعیین علل دیگر علائم شما یا بررسی بافت های غیر طبیعی که می تواند بر عصب مدیان تأثیر بگذارد، MRI را تجویز کند. MRI همچنین می تواند به پزشک شما کمک کند تا تشخیص دهد که آیا مشکلاتی در خود عصب وجود دارد، مانند تومور یا زخم ناشی از آسیب.

درمان سندرم تونل کارپال

اگرچه این یک فرآیند تدریجی است، اما برای اکثر افراد سندرم تونل کارپال در طول زمان بدون نوعی درمان بدتر می شود. به همین دلیل، ارزیابی و تشخیص زودهنگام توسط پزشک مهم است. در مراحل اولیه ممکن است بتوان پیشرفت بیماری را کند یا متوقف کرد.

درمان غیر جراحی

اگر به موقع تشخیص داده شود و درمان شود، علائم سندرم تونل کارپال اغلب بدون جراحی قابل تسکین است. اگر تشخیص شما نامشخص است یا اگر علائم شما خفیف باشد، پزشک ابتدا درمان غیر جراحی را توصیه می کند.

درمان های غیر جراحی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بریس یا آتل بندی: استفاده از بریس یا آتل در شب از خم شدن مچ دست در هنگام خواب جلوگیری می کند. صاف یا خنثی نگه داشتن مچ دست فشار روی عصب تونل کارپال را کاهش می دهد. همچنین ممکن است هنگام انجام فعالیت هایی که علائم شما را تشدید می کنند، استفاده از آتل در طول روز کمک کند.
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن می توانند به تسکین درد و التهاب کمک کنند.
• تغییر فعالیت: علائم اغلب زمانی رخ می دهد که دست و مچ شما برای مدت طولانی در یک موقعیت قرار داشته باشند، به ویژه زمانی که مچ دست شما خم شده یا کشیده است. اگر شغل یا فعالیت های تفریحی شما علائم شما را تشدید می کند، تغییر یا اصلاح این فعالیت ها می تواند به کند کردن یا توقف پیشرفت بیماری کمک کند. در برخی موارد، این ممکن است شامل ایجاد تغییراتی در محل کار یا ایستگاه کاری شما باشد.
• تمرینات دست: برخی از بیماران ممکن است از تمریناتی سود ببرند که به عصب مدیان کمک می کند آزادانه تر در محدوده تونل کارپال حرکت کند. تمرینات خاصی ممکن است توسط پزشک یا درمانگر شما توصیه شود.
• تزریق استروئید: کورتیکواستروئید یا کورتیزون یک عامل ضد التهابی قوی است که می تواند به داخل تونل کارپال تزریق شود. این تزریق ها اغلب علائم دردناک را تسکین می دهند یا به آرام کردن تشدید علائم کمک می کنند. با این حال، آنها معمولاً فقط تسکین موقتی را ارائه می دهند و سود طولانی مدت ندارند. همچنین ممکن است پزشک از تزریق کورتیزون برای کمک به تشخیص سندرم تونل کارپال استفاده کند.
• تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (PRP): PRP از خون خود بیمار گرفته می شود و به شکل تزریقی برای درمان چندین بیماری اسکلتی عضلانی استفاده می شود. در حالی که برخی از مطالعات فواید موقتی را از تزریق PRP در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپ نشان می‌دهند، اما احتمالاً سود طولانی‌مدتی برای این درمان وجود ندارد.

درمان جراحی سندرم تونل کارپال

اگر درمان غیرجراحی علائم شما را تسکین ندهد یا فقط به طور موقت تسکین دهد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. تصمیم در مورد توصیه به جراحی بر اساس موارد زیر است:

• شدت علائم شما
• یافته های معاینه فیزیکی
• پاسخ به درمان غیر جراحی
• نتایج آزمایش

در موارد طولانی مدت با بی حسی مداوم و تحلیل رفتن عضلات شست، ممکن است برای جلوگیری از آسیب غیرقابل برگشت، جراحی توصیه شود. اگر با درمان‌های غیرجراحی تسکین نیافتید و یا تغییرات عصبی قابل توجهی را در آزمایش نشان ندادید، ممکن است جراحی نیز توصیه شود.

روش جراحی سندرم تونل کارپال

روش جراحی که برای سندرم تونل کارپال انجام می شود، آزادسازی تونل کارپال نامیده می شود. اکثر جراحان این روش را با استفاده از یکی از دو تکنیک مختلف جراحی انجام می دهند، اما هدف هر دو کاهش فشار روی عصب میانی شما با برش رباطی است که سقف تونل را تشکیل می دهد (رباط عرضی کارپ). آزاد شدن این رباط اندازه تونل را افزایش می دهد و فشار روی عصب مدیان را کاهش می دهد و به جریان خون مناسب به عصب و عملکرد عصب اجازه می دهد.

در بیشتر موارد، جراحی تونل کارپال به صورت سرپایی انجام می شود. جراحی را می توان با بیهوشی عمومی انجام داد که شما را به خواب می برد یا با بی حسی موضعی که فقط دست و بازوی شما را بی حس می کند. در برخی موارد که از بی حسی موضعی استفاده می شود، از طریق یک خط داخل وریدی (IV) که در ورید بازوی شما قرار داده می شود، یک آرامبخش سبک نیز به شما داده می شود.

• باز کردن تونل کارپال: در جراحی باز کردن تونل کارپال، پزشک یک برش کوچک در کف دست شما ایجاد می‌کند و داخل دست و مچ شما را از طریق این برش مشاهده می‌کند. در طول عمل، پزشک شما رباط عرضی کارپ (سقف تونل کارپ) را تقسیم می کند. این باعث افزایش اندازه تونل و کاهش فشار روی عصب مدیان می شود. پس از جراحی، رباط ممکن است به تدریج و به صورت طولانی تر با هم رشد کنند، اما فضای بیشتری در تونل کارپال وجود خواهد داشت و فشار روی عصب میانی کاهش می یابد.
• آزادسازی تونل کارپال آندوسکوپی در جراحی آندوسکوپی: پزشک یک یا دو برش پوستی کوچکتر (به نام پورتال) ایجاد می کند و از یک دوربین مینیاتوری یا آندوسکوپ برای دیدن داخل دست و مچ استفاده می کند. یک چاقوی مخصوص برای تقسیم رباط عرضی کارپال استفاده می شود، شبیه به روش آزادسازی تونل کارپ باز.

نتایج جراحی باز و جراحی آندوسکوپی مشابه است. مزایا و خطرات احتمالی مرتبط با هر دو تکنیک وجود دارد. پزشک در مورد اینکه کدام روش جراحی برای شما بهترین است با شما صحبت خواهد کرد.

بهبودی از جراحی

بلافاصله پس از جراحی، به شما توصیه می شود که دست خود را بالاتر از قلب خود قرار دهید و انگشتان خود را برای کاهش تورم و جلوگیری از سفتی حرکت دهید. پس از عمل باید کمی درد، تورم و سفتی داشته باشید. درد جزئی در کف دست ممکن است چند هفته تا چند ماه طول بکشد. این مشکل معمولاً با استامینوفن و یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) قابل درمان است. علائم شبانه در اکثر بیماران در هفته اول یا بیشتر پس از جراحی به طور چشمگیری بهبود می یابد.

قدرت گرفتن و نیشگون گرفتن

قدرت گرفتن و نیشگون گرفتن معمولاً حدود 2 تا 3 ماه پس از جراحی باز می گردد. اگر وضعیت عصب میانی شما قبل از جراحی ضعیف بود، قدرت گرفتن و نیشگون گرفتن ممکن است برای حدود 6 تا 12 ماه بهبود نیابد. در موارد بسیار شدید، قدرت طبیعی قبل از ابتلا به سندرم تونل کارپال ممکن است به طور کامل باز نگردد. با این حال، جراحی در این موارد برای جلوگیری از بدتر شدن وضعیت و عملکرد عصب شما مهم است.

بی حسی و گزگز

بی حسی و سوزن سوزن شدن در طی چند ماه اول پس از جراحی بهبود می یابد. برخی از بیماران مبتلا به بیماری خفیف ممکن است بلافاصله احساس بازگشت را تجربه کنند. بیماران مبتلا به بیماری شدید ممکن است تا 6 تا 12 ماه پس از جراحی احساس طبیعی در نوک انگشتان خود نداشته باشند.

در موارد بسیار شدید، برخی از بیماران ممکن است هرگز به طور کامل احساس طبیعی خود را به دست نیاورند. باز هم، جراحی در این موارد برای جلوگیری از بدتر شدن وضعیت همچنان مهم است. ممکن است مجبور شوید تا چند هفته پس از جراحی از آتل یا مچ بند استفاده کنید. شما مجاز خواهید بود از دست خود برای فعالیت های سبک استفاده کنید و مراقب باشید که از ناراحتی قابل توجه جلوگیری کنید. رانندگی، فعالیت های خودمراقبتی و بلند کردن و گرفتن سبک ممکن است بلافاصله پس از جراحی مجاز باشد.

پزشک با شما در مورد اینکه چه زمانی می توانید به سر کار خود بازگردید و اینکه آیا محدودیتی در فعالیت های کاری خود خواهید داشت یا خیر صحبت خواهد کرد.

عوارض جراحی

اگرچه ممکن است عوارض با هر جراحی وجود داشته باشد، پزشک و تیم جراحی شما اقداماتی را برای به حداقل رساندن خطرات انجام خواهند داد. شایع ترین عوارض جراحی آزادسازی تونل کارپال عبارتند از:

• خون ریزی
• عفونت
• مسائل ترمیم زخم
• تشدید یا آسیب عصبی

عواقب جراحی

برای اکثر بیماران، جراحی علائم سندرم تونل کارپال را بهبود می بخشد. با این حال، بهبودی ممکن است تدریجی باشد و بهبودی کامل ممکن است تا یک سال طول بکشد. اگر بیش از 2 ماه درد و ضعف قابل توجهی داشته باشید، پزشک ممکن است شما را به یک دست درمانگر ارجاع دهد تا به شما کمک کند تا بهبودی خود را به حداکثر برسانید.

اگر بیماری دیگری دارید که باعث درد یا سفتی در دست یا مچ دست شما می شود، مانند آرتریت یا تاندونیت، ممکن است بهبودی کلی شما را کند کند. در موارد طولانی مدت سندرم تونل کارپال با از دست دادن شدید احساس و یا تحلیل عضلانی اطراف پایه شست، بهبود نیز کندتر خواهد بود. برای این بیماران، بهبودی کامل ممکن است امکان پذیر نباشد. گاهی اوقات، سندرم تونل کارپال ممکن است عود کند، اگرچه این امر نادر است. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است به درمان یا جراحی اضافی نیاز داشته باشید.

منبع: orthoinfo.aaos.org